GIRLPOWER AAN DE GAVERBEEK

Karen Dieltjens is 29 en woont in Heist-op-den-Berg. Ze is al enkele jaren een gekende naam in de wereld van de Belgische paardenrennen. Ze heeft het statuut van amateur-jockey, maar rijdt op het niveau van een professional. We zien ze dit vaak doen in de blauwe kleuren met grijze ster en mouwen van Stal Molenhof, de stal van Wim Van de Poel en trainer Nadine Verheyen. Vorige zomer kon ze op sportief gebied het allerhoogste in ons land bereiken. Ze won zowel de prestigieuze Prince Rose in Oostende als de Bingoal St Leger op Waregem Koerse. Met LADY MAGDA vormde ze het perfecte koppel en gaf ze het bewijs dat vrouwelijke jockeys hun mannetje kunnen staan in de paardensport. We maken kennis met onze huidige Belgische amatrice-kampioene.

Karen, hoe ben je in de sport terechtgekomen?

“Dit gebeurde via mijn ouders en grootouders. Zij waren vroeger al in rennen actief op de kleine banen en al van toen ik drie jaar oud was ging ik met hen mee. Ik was toen ook wel al met de paarden bezig, maar had nog niet meteen interesse om te rijden. Toen ik 15 jaar was, stierf mijn grootvader. Mijn vader bleef actief in de sport en nauwelijks een jaar later kreeg ik een klik en wou ik ook beginnen rijden in wedstrijden. Maar mijn papa zei dat ik eerst mocht beginnen met een drafpaard. Ik ben dan opnieuw lessen beginnen volgen in de manege. Zo kreeg ik bagage om in actie te komen in de niet-officiële koersen en kon ik verder blijven oefenen en evolueren. Na twee jaar heeft mijn papa Wim Van de Poel gecontacteerd om eens te proberen om volbloeden te rijden. Wim, die toen al paarden had onder de naam Stal Molenhof, was toen al een goeie vriend van mijn vader. Het rijden deed ik supergraag. Ook de paarden verzorgen was heel leuk en dit kon ik heel mooi combineren met mijn studies toegepaste psychologie aan de hogeschool.”

Wanneer was je eerste koers dan?

“Dit was in Oostende en dit moet in de zomer van 2016 geweest zijn. Het paard heette HIDDEN DESTINY,  maar we eindigden ongeplaatst. Maar het is zo dat mijn debuut eigenlijk een jaar eerder gepland was. Een dag vooraleer ik zou starten, viel ik op training en brak ik mijn bekken op drie plaatsen en mijn hand. Ik had maandenlang naar mijn debuut uitgekeken. Ik had zelfs een stage gevolgd in het Franse Chantilly waar we in drie dagen tijd enorm veel theoretische en praktische zaken bijleerden. We volgden ook een stagesessie bij de gekende Franse trainer Cédric Boutin. Alles was heel intens voorbereid, maar door brute pech ging mijn debuut dus niet door. Ik heb zelfs drie maanden in een ziekenhuisbed gelegen en een lange revalidatie moeten ondergaan. Ik heb toen acht maanden niet kunnen paardrijden. Mijn mama of enkele vriendinnen hadden wel wat schrik gekregen en waarschijnlijk stiekem gehoopt dat ik ermee zou stoppen, maar ik wou er echt mee doorgaan. Toch bleven ze achter mij staan en dat was zo belangrijk. Zonder die onvoorwaardelijke steun van mijn mama, papa en zus zou ik deze dromen nooit kunnen waarmaken.”

Je zette inderdaad door en een jaar later was er de eerste langverwachte zege.

“Ja, en dit was zo onverwacht. Die eerste overwinning gebeurde met het paard JUST BECAUSE. Dit was in Mons (n.v.d.r. op 27 september 2017) Normaal gezien liep dit paard over de middellange afstand van 2.100 m of 2.300 m. En deze koers ging over slechts 1.500 m! Die afstand was in principe te kort voor JUST BECAUSE. In het begin ging de koers heel vlug en waren we gepakt in snelheid, maar de koplopers konden dit niet volhouden. En ik kon ze allemaal passeren! Dat was heel mooi en de dag werd nog specialer toen BLACK WOLF RUN, die ook voor de kleuren van Stal Molenhof liep, ook nog de Open van Mons (= belangrijkste galopren van Wallonië) kon winnen. Zo was het echt wel een wondermooie dag! Aan JUST BECAUSE heb ik nog meer mooie herinneringen, want nadien konden we samen nog vijf
keer winnen. Het is vooral door hem dat ik in 2018 mijn eerste Gouden Zweep bij de amatrices kon behalen.”

Bij deze overwinningen komt je familie maar al te graag meevieren.

“Ja, want paardenrennen is bij ons toch wel echt een sport waarbij de hele familie betrokken is. Mijn neef en oom zijn steeds vaste helpers en supporteren mee op de koers. En ik probeer om aan mijn achterneefjes en metekind de liefde voor de paarden en de sport door te geven. Wat mij aardig lukt, denk ik (lacht).”

Hoe vaak ben je ondertussen met de paarden bezig doorheen de week?

“Ik ben er elke dag mee bezig. Op dit moment staan er vijf renpaarden bij Stal Molenhof in Grobbendonk. Naast LADY MAGDA, verzorg en rijd ik ook VIVE LA DANSE, REGAL WORLD, DESERT MARATHON en SIRIUS SLEW. De laatstgenoemde komt vaker in Frankrijk aan de start. Als jockey moet je er wel veel voor doen om resultaten te behalen. Het gaat niet vanzelf en wat dat betreft heb ik toch ook enkele harde valpartijen meegemaakt en was ik een paar maanden out. Toen moest ik lang revalideren en daar is wel karakter en wilskracht voor nodig. Ook mijn eigen fysieke conditie is van groot belang. Ik berijd dagelijks wel de paarden, maar daarnaast doe ik twee keer per week ook nog personal training. Die is dan speciaal opgebouwd in functie van het rijden van de wedstrijden. Vooral het trainen van de
spiergroepen die we het meeste moeten gebruiken, zoals de arm- en de beenspieren, komen aan bod. Vandaar dat Kim Bergmans, mijn personal trainer, een belangrijke rol heeft in mijn carrière. Ze heeft er altijd mee voor gezorgd dat ik na een blessure fysiek en mentaal klaar was om terug te rijden.”

Waarom heb je nog steeds het statuut van amatrice-jockey?

“Toen ik begon, heb ik voor het statuut van ‘cavalière’ (= amatrice-jockey) gekozen door mijn gewicht. In amateurkoersen ligt het gewicht ongeveer 10 kg hoger en dit was voor mij handiger. Ik wist ook niet of het zou lukken om het vereiste niveau te behalen om tussen de
profs te rijden. In die periode waren er ook nog meer amateurkoersen, dus had ik voldoende kansen. Maar naarmate de jaren vorderden, ging mijn lichaamsgewicht wat naar omlaag en als je vijf winnaars hebt, mag je tussen de profs rijden. Op die manier kon ik ook in die rennen aan de start verschijnen. Maar of ik nu met het profstatuut of als amatrice rijd, ik doe dit omdat ik dit zo graag doe. Ik doe het voor de passie, voor de paarden en voor de sport. Voor mij is het rijden in koersen geen werk, maar een weergave van mijn liefde voor de paarden.” 

Heb je een idool in de sport?

“Neen, niet echt, maar uiteraard zijn een Christophe Soumillon en Frankie Dettori jockeys waar je altijd naar opkijkt. Ik volg de rennen in Frankrijk en Duitsland van heel dichtbij, maar naast deze twee grote wereldtoppers heb ik niet echt een voorkeur. Het is wel zo dat ik de
voorbije jaren veel bijgeleerd heb van Koen Clijmans (n.v.d.r. Belgisch Kampioen 2007 en de voorbije 15 jaar steeds een vaste top-3 waarde in ons land). We werkten een drietal jaren samen bij Stal Molenhof en door zijn tips kon ik wel als jockey verder groeien.”

In 2018 behaalde je de titel van Belgische kampioene bij de amatrices. Zo kon je België vertegenwoordigen in de FEGENTRI-wedstrijden.

“Ja, dit was zorgde voor hele mooie ervaringen. Ondertussen heb ik al drie jaar de Belgische eer mogen verdedigen. De mooiste herinneringen kwamen er in 2021, want toen werd ik tweede in het eindklassement.”

Wat was de mooiste reiservaring bij de internationale FEGENTRI-rennen?

“De reis naar Istanbul was prachtig. Niet alleen omdat ik er kon winnen, maar alles was er gewoon super. Voor het kampioenschap was het wel jammer dat door corona nog heel wat landen niet deelnamen om rennen te organiseren. Zo konden we niet naar Noord- of Zuid- Amerika en bleven we eerder in Europa. Maar ik ben heel dankbaar dat ik dit allemaal mag meemaken. De ervaring die we konden opdoen is onbetaalbaar.”

De voorbije jaren bereiken meer en meer vrouwelijke jockeys de top. Is het in de paardenrennen als vrouw moeilijker om het op te nemen tegen de mannelijke jockeys?

“Ja, soms toch wel, want mannen zijn lichamelijk sterker. en hebben soms meer ervaring of een sterkere conditie. Maar ik denk dat vrouwelijke jockeys dit kunnen compenseren met andere kwaliteiten zoals het aanvoelen van een paard. Wim zegt vaak dat sommige paarden
soms beter kunnen lopen met een vrouwelijke jockey. Hoe dit komt is moeilijk te verklaren, maar soms is het gewoon zo. Ik ben ook eerder een jockey met een zachte hand. Ik heb geen harde hand en ik heb ook nooit geleerd om hard te zijn tegenover een paard. Ik wil mijn paarden het gevoel geven dat we er samen voor gaan. Daarnaast is het zo dat een vrouwelijke jockey misschien een voordeel heeft bij het onder controle houden van het gewicht. Wij hebben daar gemiddeld bekeken waarschijnlijk minder moeite mee.”

Hoe staat België in vergelijking met andere Europese landen tegenover het geven van kansen aan vrouwelijke jockeys?

“Ik denk dat ons land wat dat betreft een beetje in dezelfde lijn ligt als de omliggende landen. Over het algemeen zijn er wel wat minder vrouwelijke jockeys. In Frankrijk starten vrouwelijke jockeys in de gewone rennen met anderhalve kilogram minder om zogezegd de lichaamskracht te compenseren, maar of dit een goede zaak is, valt moeilijk te zeggen.”

In 2021 volgde dan de eerste deelname aan Waregem Koerse. Je komt uit de provincie Antwerpen. Hoe kijkt men in die provincie naar het evenement?

“Uiteraard is Waregem Koerse gekend, maar in de eerste plaats van op tv, de hinderniswedstrijden en de hoeden. Dat er ook een vlakke galopren op het programma stond, was relatief nieuw. Dus heb ik het wel aan enkele vriendinnen mogen uitleggen hoe het kwam dat ik daar ook kon rijden, wat het allemaal inhield en wat het belang was.”

Ondertussen ben je ongeslagen op Waregem Koerse, want je nam twee keer deel en je won twee keer. Wat betekent een overwinning op Waregem Koerse voor jou?

“Dat kan ik zelfs niet beschrijven! Dit was ongelooflijk! Mijn eerste overwinning, die in 2021, was voor mij de allergrootste koers die ik ooit gewonnen had. Het voelde zo speciaal. Onbeschrijflijk mooi… Want het is toch niet evident om het als amateurjockey op zo’n dag op te nemen tegen de professionele jockeys die al vaak in grote koersen gereden hebben. Als eerste over de finish komen is een gevoel dat ik nooit gewoon zal worden, laat staan op zo’n evenement op Waregem Koerse.” 

Hoe heb je de Waregem Koerse-dag in 2021 beleefd?

“Ik had die dag enorm veel stress. Ik was al vrij vroeg op de hippodroom aanwezig en ik voelde de spanning. We waren wel zonder grote verwachtingen gestart. We wisten dat LADY MAGDA goed in vorm was, maar winnen hadden we niet durven dromen. Net voor de koers was het ook nog spannend: Nadine was met het paard aan het stappen en Wim moest nog naar de paddock komen. Door het vele volk is hij niet meer tijdig bij mij geraakt. Ik heb hem dus niet meer gezien voor de koers. Toen het tijd was om plaats te nemen in het zadel zei Nadine nog tegen mij: ‘Je weet hoe je ze moet rijden. Doe gewoon wat je denkt en voelt.’”

Wat herinner je je nog van de koers bij je eerste zege?

“Ondanks de stress vooraf was ik in de koers zelf heel rustig. Op het moment dat we naar de startboxen reden en eens de koers startte, was ik zo gefocust op de race dat ik de rest rondom mij niet meer hoorde. Gelukkig maar, want Wim heeft me altijd als tip gegeven om goed op mijn ademhaling te letten. Zo kan de rust ook uitgestraald worden naar het paard. In koers konden we handig volgen in ongeveer derde stelling. In de laatste rechte lijn kon LADY MAGDA perfect versnellen.

Als je dan voor zo’n enthousiast publiek als eerste over de finish komt, dan krijg je echt een onbeschrijflijk gevoel. Als je terug galoppeert richting de tribunes en je hoort iedereen jouw naam en de naam van je paard roepen, dan is dit echt prachtig. Winnen op Waregem Koerse overvalt je en da’s puur genieten.”

Vorig jaar won je voor een tweede keer op rij. Voelde dit anders aan?

“Door de spanning van het jaar voordien ben ik pas na 16 uur op de hippodroom toegekomen. In de voormiddag ben ik gewoon in Grobbendonk op stal gebleven, het werk gedaan, daarna nog een douche genomen om dan naar Waregem te vertrekken. Ik had toen eerder een gevoel van gezonde spanning. We hadden ook het idee van ‘niets moet nog’. LADY MAGDA had al de Prince Rose gewonnen, haar seizoen was al geslaagd. Het zou mooi zijn als het lukte om opnieuw te winnen, maar ze had ons al zoveel gegeven. Tactisch verliep de koers bijna op dezelfde manier, maar vorig jaar was het nog iets spannender. We moesten starten met 66 kg, geen evidente opdracht en daar had ik vooraf wel mijn twijfels over. Maar op de een andere manier klikt het zo goed tussen LADY MAGDA en mij…”