"WAREGEM KOERSE MOET STEEDS EVOLUEREN, MAAR MET DE TRADITIE IN GEDACHTE."

Thierry Storme is in de internationale paardenwereld niet alleen bekend door zijn bestuursfunctie voor Waregem Koerse. Zijn rode kleuren met witte schuine band en mouwen worden door de jockeys van zijn renpaarden in Frankrijk met succes gedragen. Als fokker heeft hij internationaal aanzien in heel Europa. Volbloeden die bij hem thuis in Aalter geboren werden, winnen op het hoogste niveau in Frankrijk en Ierland. En dit alles met een verleden in de jumpingwereld. Hoog tijd om dit alles eens te kaderen…

De familienaam Storme is door middel van de gewezen burgemeester Jules Storme een naam die onlosmakelijk verbonden is met Waregem.

“Dit klopt, want er is inderdaad een familielink. Ik ben een afstammeling van de broer van Jules Storme. Mijn voorvader had geen functie in het allereerste bestuur van de rennen in Waregem, maar het is wel zo dat de familie altijd wel interesse had in paarden.”

Dus jij kreeg de liefde voor de paarden van thuis uit mee?

“Ja en dit gebeurde via mijn vader. Je mag gerust stellen dat het een familiale erfenis is om in de paardenwereld betrokken te raken. Mijn vader nam deel aan jumpingwedstrijden en hij was ook ondervoorzitter van de Ruiterfederatie en secretaris van de FEI (Fédération
Equestre Internationale). Aangezien hij zelf ook paarden had, kreeg ik al vrij vlug de microbe te pakken.”

Met welke discipline uit de paardensport kwam je zelf als eerste in contact?

“Dit was, net als bij mijn vader, ook in de jumping. Ik ben begonnen in 1964 en heb in totaal tien jaar jumping gereden. En dit verliep eigenlijk niet zo slecht. In ‘64 was ik in Boedapest vice-Europese kampioen bij de junioren. Twee jaar later konden we in Kopenhagen de derde plaats behalen per ploeg. In 1970 mocht ik deelnemen aan het WK in Frankrijk en daar werden we elfde. Maar da’s ondertussen wel heel lang geleden. Ik was in 1972 ook geselecteerd voor de Olympische Spelen in München, maar daar had ik pech, want 14 dagen voor de Spelen liep mijn paard een kwetsuur op. Wijlen Erik Wauters heeft mij toen vervangen. Een jaar later ben ik gestopt met jumping, dus ik was er niet meer bij toen de ploeg in Montréal een medaille haalde.” 

Hoe verliep dan de overgang naar de wereld van de paardenrennen?

“Ik reed enkele keren bij de gentlemen-riders (n.v.d.r. dit zijn jockeys met het statuut van amateurrijder.), maar dit heb ik niet zo lang gedaan. Dit was begin de jaren ’70 en zo maakte ik kennis met Jerome Martens die oorspronkelijk in Ronse en nadien in Drongen trainde. Hij had toen al veel paarden op stal staan. In Oostende heb ik niet kunnen winnen, denk ik. Maar gelukkig wel in Sterrebeek, Bosvoorde en Groenendaal.”

Hoe raakte je dan betrokken bij Waregem Koerse?

“Het is zo dat ik bevriend was met wijlen Baron Jean Casier, die toen al enkele jaren voorzitter was van de Koninklijke Waregemse Koersvereniging. Samen waren we lid van de jachtvereniging Rallye Waregem. In 1972 heeft hij me gevraagd of ik wou toetreden tot het bestuur.”

Je was waarschijnlijk veruit de jongste in een wereld waarin er toen toch eerder oudere bestuursleden zetelden?

“In die tijd was ik veruit de jongste in het bestuur en ondertussen zijn we al bij de oudste (lacht). Maar ik ben geen revolutionair, ik kon me goed aanpassen tussen hen en je hoeft geen oorlog te ontketenen om een verjonging door te voeren. Met Baron Casier was dit trouwens heel eenvoudig, want hij is altijd heel vooruitstrevend geweest. Hij had toen al de visie dat Waregem Koerse moet evolueren met de traditie in het achterhoofd en dat we niet mogen blijven plakken aan alleen maar de traditie.”

Geleidelijk aan kreeg je een totaalbeeld van de paardenrennen in heel Belgie?

“Ja, want enige tijd later kon ik ook aansluiten in het galopbestuur van Sterrebeek en in dat van Oostende. Dit gebeurde via Pierre Beauduin, die toen voorzitter was en ook een verleden had in de jumpingwereld.”

Hoe is de voorliefde voor het fokken van renpaarden dan ontstaan?

“Wel, mijn vrouw en ik zijn getrouwd in 1976. In dat jaar zijn we verhuisd naar Aalter en we hadden hier de nodige ruimte om paarden te stallen. Dit waren meestal paarden op rust. Maar dan kwam ook het verlangen om jonge paarden op stal te hebben en zo zijn we zelf ook beginnen fokken. Toevallig konden we rekenen op de merries van Giacomo Franco, de topeigenaar in ons land uit die periode. Hij was afkomstig uit Rhodos en hij had enkele goede paarden uit Frankrijk gekocht. Zo konden we deze mooie bloedlijnen verderzetten. Die merries gaven hele kwaliteitsvolle paarden en hun veulens konden successen boeken voor de belangrijkste eigenaars van de jaren ’80 zoals Bob Lalemant, Arthur Gillis en uiteraard de familie Franco zelf. “

Daarnaast had je soms ook eens de functie van koerscommissaris?

“Dit gebeurde via graaf Roger du Monceau de Bergendal die in de jaren ‘70 voorzitter was van de Belgische Jockey Club. Vooral in Oostende en op Waregem Koerse was ik van dienst als koerscommissaris. Dit was leuk om te doen en ik heb toen ook veel bijgeleerd, want die voorzitter was een schitterend brein die de volbloedsport en de Belgische fokkerij met nieuwe ideeën voortgestuwd heeft. Zo kon de fokkerij verder bloeien in de jaren ’70 en ’80. Doordat België een klein land is, is het niet evident om dit in een groot Europa verder te zetten. Maar zo kon ik geleidelijk aan de verschillende facetten van de sport leren kennen. Toen ik voorzitter werd van de renmaatschappij van Oostende, ben ik gestopt als koerscommissaris. Op Waregem Koerse bleef ik die functie verderzetten. ” 

Hoe zag je Waregem Koerse doorheen die 50 jaar evolueren?

“De meeste veranderingen gebeurden zeer geleidelijk. De wereld verandert en Waregem Koerse moet meegaan met zijn tijd. Op het moment dat de Belgische PMU minder steun gaf, hebben we met het bestuur en met de hulp van meester Van den Broecke ingezet op het vipgebeuren. Zo konden we vanaf 1990 samenwerken met Roularta en dit verliep uitstekend. Dat was een heel goede partner en we hebben tien jaar heel mooi samengewerkt. Na een evaluatie wilden we in 2000 dit vipgebeuren verderzetten, maar met een maximum van 6.000 genodigden. We vonden het zeer belangrijk dat het volkse karakter van het evenement behouden bleef. Met een goeie mix tussen het aantal vips en het gewone publiek konden we op financieel gebied gezond evolueren.” 

En hoe veranderde de organisatie van Waregem Koerse?

“Het is belangrijk dat de stad Waregem achter het evenement staat en dat er een goede verstandhouding is tussen ons beiden. Het aspect veiligheid is immers iets waarbij we moeten samenwerken met elkaar. De veiligheid naast de renbaan, maar ook op de renbaan.
In het begin van de jaren ’90 kregen we heel veel paarden aan de start. In sommige steeple-chases waren er zelfs 25 deelnemers. Dit bracht incidenten met zich mee. Vandaar dat we de aandacht voor de veiligheid voor de paarden en jockeys hebben laten primeren. Met Gaia konden we op een positieve manier in gesprek gaan. Dit had als gevolg dat we enorme aandacht hebben voor de bouw en de veiligheid van elke hindernis. Er is ook een verstrenging doorgevoerd bij de inschrijvingsvoorwaarden voor de deelnemers. Enkel paarden die al gewonnen hadden en jockeys met veel ervaring mogen aan de start verschijnen. De deelnemers worden de dag voordien ook gecontroleerd door verschillende dierenartsen. Als er twijfel zou zijn in verband met hun fysieke paraatheid, dan mogen ze niet starten. We waren hiermee de eerste in Europa die dit zo uitvoerden. Waregem mag trots zijn op het feit dat we dit in het kader van de veiligheid voor paard en jockey doen. Soms moet je hierbij ook eens een beslissing nemen die in eerste instantie op kritiek stuit. Zo beslisten we enkele jaren geleden dat het in de galoprennen voor de paarden verboden is om te lopen met oogkleppen. Paarden die dit dragen zijn, als ze in vrijheid rondlopen, moeilijker terug te pakken. We zijn nu enkele jaren verder en je hoort niemand meer hierover klagen. Al deze maatregelen leiden ertoe dat we niet meer met folklore bezig zijn, maar dat we professionele toprennen aanbieden.”

Ook de hippodroom veranderde volledig tijdens de voorbije 50 jaar?

“Het is belangrijk dat als we een topevenement aanbieden ook de faciliteiten top zijn. Het bouwen van de nieuwe tribune en het nieuwe stalterrein zijn daar de mooiste voorbeelden van. Iedereen heeft zijn best gedaan om het uitzicht van de renbaan mooier te maken. Het was een trage, maar constante evolutie, met vele betrokken partijen zoals de koersmaatschappij, de stad Waregem, de eigenaars van paarden, Sport Vlaanderen… Allen deden hun bijdrage om tot een resultaat te komen dat gezien mag worden.”

Zo evolueerde het internationale aanzien van Waregem mee?

“Er is natuurlijk altijd al de link geweest met Frankrijk, maar onze deelname aan de Crystal Cup (Europees circuit van elf internationale steeple-chase cross-country- rennen) draagt toch bij tot de internationalisering en de naambekendheid van Waregem. Als je in Auteuil, de Parijse toprenbaan, de wegwijzer ziet staan die naar Waregem wijst dan is dit toch heel sympathiek. Iedereen kent Waregem in de Europese paardenmiddens. Gelukkig is de stad zich hiervan bewust en we kunnen en mogen daar allemaal trots op zijn. In 2023 is de Grote Steeple- Chase van Vlaanderen trouwens de openingsren van het nieuwe Crystal Cup-seizoen ’23-’24.”